Konin Żagański

Wieś wymieniona po raz pierwszy w kronikach w 1346 r. Została ona zasiedlona w połowie XIII w. przez niemieckich kolonistów. Dawna nazwa wsi "Conen" czyli "Konie" sugeruje jednak, iż była ona wcześniej zamieszkana przez ludność słowiańską. Właścicielami wsi były rodziny: von Pack, von Heckenborn, von Kottwitz, von Promnitz i von Schelendorf. Ostatnia z wymienionych  rodzin wsparła w 1505 r. budowę kamiennej świątyni  p. w. św. Bartłomieja, którą wzniesiono na miejscu starszej - drewnianej. W latach 1594-1595 zbudowano ceglaną wieżę (42 m), a w 1629 r. od północy wzniesiono późnorenesansową kaplicę, do której wejście zdobi późnorenesansowy, kamienny portal z 1624 r. W kościele dominuje wystrój barokowy i renesansowy. Jednak najcenniejsze są fragmenty późnogotyckiego tryptyku z 1506 r., dłuta Mistrza z Gościszowic.  Obecnie część tryptyku jest eksponowana w Muzeum Śląskim we Wrocławiu i Lubuskim w Zielonej Górze.

Popularnym zajęciem mieszkańców Konina od wieków było pszczelarstwo. W dokumencie lennym, saskiego władcy księstwa żagańskiego, Georga dla braci Mehlhose z 1508 r. wymienione są pasieki (Zeidelweide)  w konińskim lesie. W latach 1843- 1845 budowano linię kolejową Węgliniec – Żary, która przecięła wieś od zachodniej strony. Natomiast w latach 30 XX w. budowano autostradę Berlin – Wrocław, przecinającą południową część wsi – tzw. Nowy Konin (obecnie jest tam stacja paliw oraz zajazd Hayduk, wcześniej Sarmata). We wrześniu 1939 r. hitlerowcy zorganizowali na północno-zachodnim skraju wsi jeniecki obóz przejściowy dla polskich żołnierzy i podoficerów, których później przeniesiono do zlokalizowanego w Żaganiu Stalagu VIII C.

Opis wsi stworzony na podstawie Przewodnika Krajoznawczego autorstwa Mariana Ryszarda Świątka.